Kolejny krok – Wyższa Szkoła Pedagogiczna (1974-2005)

W chwili powstania WSN zatrudniła 4 docentów i 7 doktorów, w 1973 liczby te wzrosły do 6 i 16. Pracownicy szkoły rozwijali swój potencjał, w pierwszych latach zrealizowano 4 doktoraty. Rozwój kadry przyczynił się do przyznania WSN statusu uczelni akademickiej. Decyzję podjęto na wspólnym posiedzeniu kolegiów Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Ministerstwa Oświaty i Wychowania, odbytym 15 stycznia 1973 roku w Krakowie.

Rok akademicki 1974/1975 uczelnia rozpoczęła już jako Wyższa Szkoła Pedagogiczna na mocy zarządzenia Prezesa Rady Ministrów, Piotra Jaroszewicza, sygnowanego 20 sierpnia 1974 r. Rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej został doc. dr hab. Edmund Trempała.

Lata 70. to okres intensywnego rozwoju uczelni, wzrasta liczba kadry oraz jej potencjał naukowy, zwiększa się liczba studentów, a wkrótce także absolwentów oraz liczba kierunków studiów. Kształcenie na WSP odbywa się na 14 kierunkach, w roku 1975 uruchomiono filologię angielską, a w 1978 pedagogikę pracy. W roku 1978/179 w ofercie są następujące kierunki:

• filologia polska, filologia rosyjska, filologia angielska i bibliotekoznawstwo z informacją naukową (Wydział Humanistyczny),
• wychowanie przedszkolne, nauczanie początkowe, pedagogika w zakresie pracy opiekuńczo-wychowawczej, pedagogika w zakresie pracy kulturalno-oświatowej, pedagogika pracy oraz wychowanie muzyczne (Wydział Pedagogiczny),
• matematyka i wychowanie techniczne (Wydział Matematyki i Techniki).

Od 1976 roku wprowadzono nową formę kształcenia – studia podyplomowe.

Ten rozwój wywołał także rozbudowę infrastruktury. W latach 1973–75 zrealizowano program inwestycyjny, obejmujący budowę domu studenckiego ze stołówką przy ul. M. K. Ogińskiego, dwóch domów studenckich przy ul. Łużyckiej oraz stołówki przy ul. J. K. Chodkiewicza 30.

To właśnie wtedy największy rozkwit przeżywa szeroko rozumiana kultura studencka. W historii na stałe zapisał się klub BEANUS 70 usytuowany w podziemiach uczelni. To tam rodziły się legendy, wielu artystów z Bydgoszczy, ale również innych zakątków Polski debiutowało w gościnnych progach klubu. W Beanusie swoją karierę rozpoczynało wiele znanych postaci bydgoskiego życia muzycznego m.in.: Piotr Salaber, Józef Eliasz, Walerian i Elżbieta Krenzowie, Spółka z Zaułka, kabaret Klika, grupa Żuki. Wiele zespołów, choć niektóre z nich miały krótki żywot, miało też swój udział w kształtowaniu artystycznego oblicza kultury studenckiej i bydgoskiej. Studenci mogli wyrażać siebie w różnorodny sposób, było wiele obszarów działalności artystycznej, działały np. teatr Próba; kabaret Między guzikami, Teatr Poezji i Piosenki, Wóz Wagantów. Znakiem firmowym studenckiego muzykowania w Beanusie był zawsze jazz, chluba klubu był zespół jazzowy klubu BEANUS. Ewenementem na skalę ogólnopolską (a także międzynarodową) była grupa Nijaj Bardoj wykonująca melodie z różnych stron świata w języku esperanto. Zespoły i soliści klubowi zbierali laury na ogólnopolskich festiwalach, przeglądach i giełdach, a klub za całokształt dorobku kulturalno-artystycznego został trzykrotnie nagrodzony prestiżową „Czerwoną Różą” (1976,1977,1980). Na uczelni rozpoczął działalność Akademicki Klub Filmowy.

Dużą rolę studenckiego życia artystycznego podkreślono w podsumowaniu dziesięciolecia uczelni - 1969-1979 X lat Wyższej Szkoły Pedagogicznej: - Szczególną rolę wychowawczą odgrywa działalność kulturalna. Dziesięć lat działa już centralny klub uczelniany „Beanus”. Jego grupy twórcze: teatralne, wokalne i fotograficzne zebrały wiele nagród centralnych i środowiskowych, m.in. na „Formie” i na Festiwalach Muzyki Radzieckiej. Wielkim uznaniem cieszy się w Polsce, Jugosławii, Danii i NRD chór wielki i kameralny Instytutu Wychowania Muzycznego (dyrygent - mgr Jan Lach). Popularność i uznanie zyskały doroczne koncerty „Studenci swojemu miastu”, odbywające się w maju w Filharmonii Pomorskiej.
Niestety po latach chlubnej działalności klub tracił znaczenie, aż w końcu pod koniec lat 90. przestał istnieć, kilkukrotnie jego działalność była wznawiana przez studentów, którzy chcieli nawiązać do jego szczytnej tradycji, nigdy jednak nie odzyskał dawnej świetności.

Lata 80. to okres intensywnych przemian historycznych, nie ominęły one naszej uczelni, powstawały organizacje studenckie, studenci strajkowali, nie godząc się na zaistniałą sytuację. Wszystko zmienił stan wojenny, większośc organizacji została zdelegalizowana, mogły się odrodzić dopiero po 1989 roku.

Pierwsze wybory Rektora przeprowadzono dopiero na początku lat 80. W marcu 1981 r. pierwszym wybranym rektorem został dr hab. Aleksander Szwedek, dotychczasowy kierownik Zakładu Filologii Angielskiej na Wydziale Humanistycznym. Został odwołany 1 kwietnia 1982 r. Jego miejsce zajął nominowany przez Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki doc. dr hab. Bronisław Ratuś, który funkcję tę pełnił do lutego 1984 r. (wtedy został powołany na kierownicze stanowisko w centralnym aparacie PZPR). 17 stycznia 1984 r.

Senat WSP wybrał nowego rektora. Funkcję tę powierzono prof. dr hab. Kazimierzowi Nowakowi (dotychczasowemu kierownikowi Katedry Wychowania Technicznego), pełnił on tę funkcję przez dwie kadencje. 26 kwietnia 1990 r. Senat WSP na wniosek Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” i Uczelnianego Komitetu Obywatelskiego (powołanego w lutym 1989 r.) przegłosował votum nieufności wobec rektora prof. dr hab. K. Nowaka oraz dyrektora administracyjnego WSP mgr Aurelii Wiernikowskiej, w wyniku którego oboje ustąpili. 25 października 1990 r. nowym rektorem WSP został doc. dr hab. Andrzej Michał de Tchorzewski, pełniący dotychczas funkcję prorektora.